Bardzo dziękujemy wszystkim za wirtualne wędrówki z nami po Pszczelej Woli i okolicy. Mamy nadzieję, że nasza gmina podoba się Wam równie mocno jak niepowtarzalna i wyjątkowa Pszczela Wola. Wiele miejsc przedstawianych przez uczestników projektu bardzo nas zauroczyło, ale gdzież jest taka kraina "miodem i mlekiem płynąca" jak nasza?

Zapraszamy więc wszystkich miłośników miodu i przyrody do Pszczelej Woli.
Żegnamy wszystkich i pozdrawiamy.

Klasa I gimnazjum

GMINA STRZYŻEWICE MECENASEM POLSKIEJ EKOLOGII 2006

W VII Edycji Narodowego Konkursu Ekologicznego "Przyjaźni Środowisku" Gmina Strzyżewice uzyskała prestiżowy tytuł "Mecenasa Polskiej Ekologii". Nagroda ta jest uhonorowaniem licznych działań proekologicznych prowadzonych przez wiele lat na rzecz zrównoważonego rozwoju naszej Gminy, podnoszenia standardu życia mieszkańców, edukacji ekologicznej oraz poprawy stanu środowiska naturalnego. Nagrodę tę otrzymują laureaci Konkursu, którzy co najmniej trzykrotnie otrzymali przedłużenie znaku w jednej kategorii.

W naszej gminie już po raz XVI organizowana jest

GMINNA OLIMPIADA EKOLOGICZNA

W roku bieżącym Olimpiada organizowana jest pod hasłem: "Dbam o środowisko - chronię przyrodę" .
Uroczysty finał Olimpiady - XI Festyn Ekologiczny odbędzie się dnia 30 maja 2010 r. w Pszczelej Woli.

W ramach XVI Gminnej Olimpiady Ekologicznej organizowane są następujące konkursy:
1. Konkurs wiedzowy na "Najlepszego Ekologa Gminy Strzyżewice" dla uczniów klas IV-VI szkół podstawowych oraz uczniów klas gimnazjalnych. Konkurs będzie przebiegał w dwóch etapach. Etap I- eliminacje szkolne- dnia 5 maja 2010 r. w szkołach podstawowych i klasach gimnazjalnych. Etap II finał gminny dnia 14 maja 2010 r. (miejsce, w którym odbędzie się finał gminny zostanie wskazane w późniejszym terminie).
2. Konkurs plastyczny pod hasłem: "Przyroda w geometrycznych kształtach" dla dzieci w wieku 3 - 6 lat uczęszczajšcych do szkolnych zerówek, klubów przedszkolaka i przedszkola.
3. Konkurs plastyczny pod hasłem: "Dbam o środowisko-chronię przyrodę" dla uczniów szkół podstawowych oraz gimnazjalistów i organizowany w trzech kategoriach wiekowych: klasy I - III, klasy IV - VI oraz klasy gimnazjalne z terenu Gminy Strzyżewice.
4. Gminny Konkurs Piosenki Ekologicznej - Piotrowice 2010.

„

Nasza gmina pięknem nas urzeka,

to jest zasługa każdego kochającego przyrodę człowieka"

"My w olimpiadzie udział zawsze bierzemy,

bo za przyrodę odpowiadać chcemy"

A oto charakterystyka naszej gminy!

Obszar gminy Strzyżewice jest bogaty pod względem przyrodniczym, chociaż cechuje go niski wskaźnik lesistości, gdyż lasy stanowią około 14% powierzchni gminy. Przez teren gminy, na północ od Strzyżewic przebiega granica Czerniejowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. Wzdłuż doliny Bystrzycy wyznaczony został korytarz ekologiczny. Warte uwagi są także parki podworskie, które w dobrym stanie przetrwały do dnia dzisiejszego. W pobliżu doliny znajduje się wiele stanowisk rzadkich i chronionych gatunków roślin i zwierząt. Szczególnie duże bogactwo przyrodnicze znajduje się w południowej części gminy Strzyżewice. Bystrzyca na tym odcinku ma charakter naturalny, do ujścia Kosarzewki uznawana jest za rzekę czystą , a na odcinku przepływającym przez teren gminy zaliczona została do rzek krainy pstrąga i lipienia.

Zgodnie z podziałem administracyjnym kraju Gmina Strzyżewice zlokalizowana jest w powiecie i województwie lubelskim. Siedzibą władz gminnych są Strzyżewice, które leżą 22 km na południe od Lublina.

W skład gminy wchodzi 21 sołectw : Polanówka, Żabia Wola, Osmolice Pierwsze, Osmolice Drugie, Iżyce, Piotrowice, Bystrzyca Nowa, Bystrzyca Stara, Kajetanówka, Strzyżewice, Pawłówek, Pawłów, Franciszków, Dębina, Dębszczyzna, Kolonia Kiełczewice Dolne, Kiełczewice Dolne, Borkowizna, Kiełczewice Maryjskie, Kiełczewice Górne, Kiełczewice Pierwsze oraz miejscowość Pszczela Wola. Cały obszar gminy rozciąga się wzdłuż rzeki Bystrzycy od Borkowizny i Kiełczewic Górnych po Żabią Wolę, Polanówkę i dochodzi prawie do lasu Dąbrowa w okolicach Lublina.
Gmina zajmuje obszar 10 884 ha (108,8 km2), natomiast sama wieś Strzyżewice posiada powierzchnię 961 ha (9,6 km2).

Strzyżewice i ekologia!

W naszej gminie popularyzuje się działania na rzecz ochrony środowiska naturalnego, dba się o edukację ekologiczną wśród dzieci i młodzieży, społeczności lokalnych oraz promuje rozwiązania mające istotny wpływ na poprawę stanu środowiska naturalnego ze szczególnym naciskiem na inwestycje proekologiczne.

Gmina Strzyżewice jako pierwsza z terenu województwa lubelskiego w I edycji konkursu dnia 15 grudnia 1999 r. otrzymała statuetkę i certyfikat "Gminy Przyjaznej Środowisku". Decyzją Jury kolejnych edycji Konkursu Ekologicznego otrzymywaliśmy przez kolejne lata przedłużenie znaku w kategorii "Gmina Przyjazna Środowisku", ponadto w 2004 roku Gmina Strzyżewice otrzymała tytuł "Promotor Ekologii".

Największy sukces osiągnęliśmy jednak w 2006 roku.

Młyn wodny w Osmolicach

Młyn w Kiełczewicach Maryjnych

Młyn wodny w Borkowiźnie

Zlokalizowana jest tu również duża liczba zabytków architektonicznych: dworów, kościołów, zespołów dworsko - pałacowych i dworsko - parkowych.
Do dziś zachowały się stare młyny wodne nad brzegami Bystrzycy, które w kontraście z otaczającą zielenią stwarzają niesamowite widoki. W samej Pszczelej Woli mamy wiele atrakcji turystycznych, ale gmina też zachęca do zwiedzania. Zdjęcia nie oddają uroku tych miejsc, zapraszamy więc wszystkich naszych "wirtualnych znajomych" do nas!!!

MIEJSCA PAMIĘCI NARODOWEJ W NASZEJ GMINIE

Na terenie gminy znajdują się cmentarze wojenne z I wojny światowej, kiedy to na przełomie sierpnia i września 1914r. oraz w okresie lipiec - sierpień 1915r. przez teren naszej gminy przeszły zacięte walki frontowe austriacko-niemiecko-rosyjskie. Mogiły zbiorowe spotkać możemy w miejscowościach: Bystrzyca Nowa, Kiełczewice Dolne, Kiełczewice Maryjskie, Kolonia Kiełczewice Dolne, Piotrowice.

Gmina Strzyżewice jest regionem niezwykle atrakcyjnym. Dominującym walorem przyrodniczo - krajobrazowym są doliny rzeczne Bystrzycy wraz z jej dopływami.
Na obszarze gminy są pomniki przyrody podlegające szczególnej ochronie prawnej.
Gmina Strzyżewice jest wymarzonym miejscem dla turystów, ludzi chcących odpocząć i zrelaksować się na łonie natury. Organizowane są wycieczki, spacery oraz zwiedzanie obiektów historycznych.

Obejrzyjcie kolejne zdjęcia i popatrzcie, jaki ślad zostawiła tu historia...

Witamy wszystkich odwiedzających naszego bloga! Zapraszamy na kolejną wędrówkę z bocianem i naszą klasą I gimnazjum! W dzisiejszym sprawozdaniu zaprezentujemy Wam szczególny dla nas region, gminę Strzyżewice.

Na terenie tej gminy znajduje się nasza ukochana Pszczela Wola...

Miód ceniony był zawsze nie tylko ze względu na wspaniały smak (miód to najstarszy słodzik), również ze względu na wysoką wartość odżywczą.

Spożywając przekąski, dania obiadowe i napoje na bazie miodu będziemy regenerować organizm i go uodparniać.

Nasi uczniowie przyrządzają z miodu przepyszne dania, a wszystkich przybywających, odwiedzających Pszczelą Wolę częstują miodowymi ciasteczkami. Pamiętajcie, że miód dodaje sił, odżywia i wspomaga.

Życzymy więc smacznego i na zdrowie!!!

Pozdrawiamy
Klasa I gimnazjum z Pszczelej Woli

Miód jest wykorzystywany w kuchni nie tylko przy wypieku chleba, pierników, ale również przy sporządzaniu:

- potraw jednogarnkowych, np. kapusta duszona w winie,
- sałatek i surówek,
- sosów,
- deserów,
- napojów,
- lodów,
- przetworów owocowych,
- potraw rybnych,
- drobiu,
- potraw mięsnych np. parówki w sosie barberque.

W 2002 roku zespół nauczycieli naszej szkoły wydał książkę pod tytułem "Miód w domu"

Zdjęcia przedstawiają propozycje dań z wykorzystaniem miodu

Większość ludzi wie, jak zdrowy jest miód i jak dobrze wpływa na organizm człowieka. Traktowany jest więc jak lekarstwo i niestety spożywany bardzo rzadko. Aby zmienić "aptekarskie" podejście do miodu nauczyciele ZSR CKP w Pszczelej Woli opracowali program propagujący zdrowe żywienie z zastosowaniem miodu i produktów pszczelich. Miód dobrze wpływa na nasze zdrowie, uodparnia organizm i poprawia nastrój człowieka:)

Wraz z powrotem do naturalnego i zdrowego sposobu odżywiania się i stosowania produktów żywnościowych bez dodatków substancji chemicznych rośnie rola miodu pszczelego jako cennej substancji odżywczo-leczniczej i przyprawowej.

Miód możemy stosować w naszej kuchni praktycznie do wszystkiego:

• tradycyjnie do białego sera, pieczywa zwłaszcza razowego i świeżych ogórków

• możemy słodzić napoje zimne i ciepłe, wszystkie herbaty, herbatki ziołowe i owocowe

• do wypieku ciast i ciasteczek

• do sporządzania dietetycznych śniadań, sałatek zdrowotnych

• do zup, przystawek, dań rybnych i mięsnych

• jako dodatek do surówek, marynat, deserów

• do sporządzania wyśmienitych (nawet wysokoprocentowych) napitków

• miód jest niezastąpionym produktem przy sporządzaniu potraw wigilijnych i świątecznych.

► Miód potęguje właściwości przypraw i sprawia, że potrawy mają bardziej intensywny
i wyrazisty smak.
► Tradycyjna herbata z miodem i cytryną szybko rozgrzewa, gdy jesteśmy zziębnięci i szybko zregeneruje siły, gdy jesteśmy zmęczeni.
► Osłodzone miodem kakao, kawa z mlekiem, jak też czarna kawa nabiera innego smaku.
► Miodem można zastąpić cukier prawie we wszystkich przepisach.
► Jest on dla zdrowia bardziej wartościowy ponieważ cukier zawiera tylko „puste” kalorie, natomiast miód jest produktem bogatym w cukry proste, enzymy oraz ważne składniki mineralne.
► Występujące duże różnice smakowe w miodach pozwalają na użycie do przygotowywania potraw odpowiedniej odmiany miodu o preferowanych walorach.
► Odmianę wybiera się w zależności od tego, czy ma być użyta jako podstawa do potraw słodkich, czy jako przyprawa do dań mięsnych, zup, surówek.
► Miody jasne , które są łagodniejsze powinny być używane do sosów, deserów, czy napojów bezalkoholowych lub niektórych nalewek i likierów.
► Miody ciemne, wyraźne w smaku nadają się szczególnie do korzennych chlebów, strucli, innych ciast oraz miodów pitnych i miodówek.

Zachęcamy do zdrowego "miodowego" odżywiania!

Miód to słodki produkt spożywczy, wytwarzany przez pszczoły poprzez przetwarzanie nektaru kwiatowego lub innych słodkich soków roślinnych. Pszczoły gromadzą go w plastrze, gdzie ulega dojrzewaniu. W zależności od surowca, z jakiego powstał miód wyróżniamy m.in. miody: nektarowe (kwiatowe), spadziowe i mieszane (nektarowo-spadziowe lub spadziowo-nektarowe), wrzosowe, malinowe. Miód może mieć konsystencje gęstego płynu lub stała, a barwę od jasnożółtej do brunatnobrazowej.

Zdjęcia miodów w naszym sklepiku!

To świece z wosku wykonane przez uczniów naszej szkoły podczas zajęć praktycznych.
Każdy odwiedzający Pszczelą Wolę może je zakupić w szkolnym sklepiku.

Witamy wszystkich uczestników projektu!

Zapraszamy do zapoznania się z naszym kolejnym sprawozdaniem. Wybraliśmy temat: kuchnia regionalna. Zaprezentujemy Wam to, czym chlubi się cała Pszczela Wola. To w tej, jedynej w Polsce, szkole produkuje się miód. Jedliście kiedyś całuski? Podpowiemy jak je przygotować...

Na początek zdjęcia szkolnego sklepiku.

GRÓB ROHLANDA

Ziemiami na których leży Pszczela Wola władał w XVI w. znany uczony i humanista Jan Osmolski, Pan Osmolic, ale pierwsze wzmianki o wsi Żabia Wola pochodzą z początków XVII w., kiedy to wszystkie okoliczne ziemie przeszły w ręce Adama i Zbigniewa Gorajskich, wybitnych działaczy politycznych i reformacyjnych. W połowie tego stulecia kupili posiadłości nad Bystrzycą Skarbkowie-Kiełczewscy, od których w trzecim ćwierćwieczu XVIII w. Żabią Wolą burgrabia Rabowski, aby po 20 latach ustąpić miejsca Rohlandom, których protoplasta, gen. Franciszek Rohland wsławił się dzielną postawą w walkach powstańczych 1831 r. jako jeden ze zdolniejszych dowódców w czasie ciężkich zmagań o przywrócenie Polsce utraconej wolności. Jego to wnukowie przetrwali tu prawie do wyzwolenia Polski spod niemieckiej okupacji, a dworek w którym rozpoczynało pracę Liceum Pszczelarskie wybudował syn geneała Rohlanda Roman w 1852 r.

LEON KARŁOWICZ

DWOREK KAJETANA KOŹMIANA

CZESŁAW SŁANIA

OTO PORTRET KAJETANA KOŹMIANA

LEON KARŁOWICZ urodził się 31 grudnia 1922 r. w Zasmykach w byłym powiecie kowelskim na Wołyniu. Od 1942 roku aktywnie uczestniczył w konspiracji, następnie w 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej do jej rozbrojenia przez NKWD 25 lipca 1944 roku w Skrobowie. Studiował historię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1949 roku rozpoczął pracę pedagogiczną w Gimnazjum w Osmolicach i Liceum w Pszczelej Woli, gdzie pracował do emerytury. Był nie tylko znakomitym pedagogiem, ale także miłośnikiem poezji i teatru, zasłużonym działaczem kultury i regionalistą. Fascynacje te propagował wśród wielu pokoleń swoich uczniów i wychowanków. W latach 1990 - 94 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Gminy Strzyżewice. Był aktywnym działaczem Strzyżewickiego Towarzystwa Regionalnego. Pełnił funkcję prezesa środowiska 27 WDP AK w Lublinie. Był autorem licznych publikacji, pamiętników i wspomnień z Wołynia, czasów wojny i okupacji, o tematyce historycznej, pszczelarskiej i regionalnej. Był kronikarzem pszczelarstwa i Pszczelej Woli, upamiętnił także bogatą przeszłość i tradycje poszczególnych wsi Gminy Strzyżewice. Napisał między innymi: "Od Zasmyk do Skrobowa", "Wołyniacy na lubelskim bruku", "Zasmyki były naszym domem", "Wygnańcy", "Gen. Franciszek Rohland i jego potomkowie", "Z przeszłości Osmolic", "Gmina Strzyżewice 1918 -97" -współautor, "Z dziejów oświaty pszczelarskiej w Polsce", "Nad rzeką na pagórku", "Nie zawiedli", "Melpomena w szkolnym mundurku", "Bartnictwo i pszczelarstwo na ziemi lubelskiej", "Aby sprawiedliwości stało się zadość" i inne. Zmarł 29 sierpnia 2002 roku i został pochowany na cmentarzu w Żabiej Woli. Pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki i swój wyraźny ślad na ziemi.

Czesław Słania urodzony 22 października 1921 w Czeladzi, zmarł 17 marca 2005 w Krakowie, grawer polski, wybitny projektant znaczków pocztowych i banknotów, od 1959 działający w Szwecji.
Dzieciństwo spędził w Osmolicach. W czasie II wojny światowej był oficerem Armii Ludowej (opuścił armię w randze porucznika).[1] W 1945 rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie; podczas studiów wykonał m.in. rysunki do atlasu anatomicznego. Praca dyplomowa "Bitwa pod Grunwaldem" J. Matejki wykonana stalorytem w formie znaczka pocztowego przyniosła mu uznanie. Otrzymał za nią dyplom z cennym odznaczeniem - Summa Cum Laude.[1][2] Po ukończeniu nauki (1950) podjął pracę w Wytwórni Papierów Wartościowych w Warszawie jako grawer, zaprojektował także pierwsze znaczki. W 1956 wyjechał do Szwecji, gdzie po kilku latach pracy w firmie reklamowej związał się z Pocztą Szwedzką.
Znaczek pocztowy zaprojektowany przez Czesława Słanię dla Wysp Owczych i wydany 19 marca 1979 Pierwszym zaprojektowanym przez niego w Szwecji znaczkiem był wizerunek poety Gustava Frodinga (z okazji 100-lecia urodzin w 1960). Dla poczty szwedzkiej zaprojektował ponad 300 znaczków, m.in. serie poświęcone 90. urodzinom króla Gustawa VI Adolfa, podróżom Linneusza, grzybom, motylom, badaniom morskim. Łącznie - także dla poczt innych krajów, w tym Polski - wykonał ponad 1000 projektów znaczków (m.in. w Danii, Grenlandii, Wyspach Owczych, Islandii, Monaku, Niemczech, Francji, Belgii, San Marino, Szwajcarii, Australii, USA, Chinach, Tajlandii, Watykanie, ONZ). Dorobek ten sprawił, że jego nazwisko wpisano do Księgi Rekordów Guinnessa jako twórcy rekordowej liczby wygrawerowanych znaczków pocztowych. W 1972 został uhonorowany przez króla Szwecji Gustawa VI Adolfa tytułem Nadwornego Grawera. Jego następca - król Karol XVI Gustaw - wyróżnił go medalem "Ósmej wielkości z niebieską wstęgą". Królowa Danii Małgorzata II wręczyła Słani duński Order Kapituły Rycerskiej, a księżę Monako Rainer III - Kawalerski Order Św. Karola.
Tematyka prac filatelistycznych Czesława Słani obejmowała portrety (panujących, noblistów, aktorów i inne), florę i faunę, historię i kulturę. Prywatnie wykonywał projekty, które nie znalazły się później w obiegu, m.in. serię poświęconą walkom o zawodowe mistrzostwo świata w boksie oraz portret Jana Pawła II. Swoje prace często prezentował na wystawach filatelistycznych, zbierając liczne nagrody (Nagroda Roberta Stolza za serię Muzyka w Szwecji, przyznana w 1984 przez Philatelistic Music Circle; nagrody za najładniejsze znaczki roku w Szwecji; nagroda za najładniejszy znaczek świata - szwedzki znaczek Balet, 1979). Pierwszą Szwedzką Akademię Sztuki Filatelistycznej, powołaną w 1981, nazwano jego imieniem; w kilku krajach założono specjalne grupy studyjne analizujące jego metody pracy, w Danii wydano katalog Mestaren Czesław Słania. Biografi och Katalog.
Obok projektów filatelistycznych zajmował się projektowaniem banknotów. Z jego usług korzystały w tym względzie Argentyna, Belgia, Brazylia, Dominikana, Izrael, Kanada, Kazachstan, Litwa, Portugalia i Wenezuela. Ponadto grawerował ekslibrisy, plakietki, medale, wykonywał prace dla związków i organizacji polonijnych.
Został m.in. odznaczony szwedzkim Złotym Medalem Królewskim, duńskim Krzyżem Rycerskim Dannebrogen, Krzyżem św. Karola (Monaco). W 1999 rodzinna Czeladź przyznała mu tytuł honorowego obywatela.
Pochowany w marcu 2005 na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
24 marca 2006 odsłonięto tablicę pamiątkową na budynku przy ul. Krzywej 2 w Czeladzi, w którym mieszkał artysta.[2][3]

JAKO MAŁA DZIEWCZYNKA MIAŁAM ZASZCZYT OSOBIŚCIE ROZMAWIAĆ Z PANEM CZESŁAWEM SŁANIĄ ORAZ ZWIEDZAĆ JEGO DOM W OSMOLICACH. PO ŚMIERCI PANA SŁANI JEGO JEDNA Z SIOSTRZENIC (która nazywała się na cześć swojego wujka Czesława) BARDZO ZAPRZYJAŹNIŁA SIĘ Z MOIMI RODZICAMI.


Angelika Kowalczyk

STEFAN WÓJCIK TO BLISKI SĄSIAD DZIADKÓW ANDŻELIKI, KTÓRA PRZYGOTOWAŁA TEN OPIS...

Stefan Jerzy WÓJCIK konserwator dzieł sztuki, historyk sztuki. Urodził się 26 lipca 1934 roku w Osmolicach. Po ukończeniu szkoły średniej podjął studia na Wydziale Nauk Humanistycznych KUL i w 1959 roku obronił pracę magisterską. Następnie studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu i w 1962 r. uzyskał tytuł magistra. W 1963 roku podjął pracę w Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku na stanowisku konserwatora. Jest organizatorem i kierownikiem Pracowni Konserwacji Dzieł Sztuki, od 1965 r. jest rzeczoznawcą MKiS w zakresie konserwacji dzieł sztuki. W latach 1963-83, 1991 był członkiem ZPAP. Za swoją pracę został uhonorowany w 1978 roku Srebrnym Krzyżem Zasługi, a w 1986 roku Złotym krzyżem Zasługi. Poza tym uzyskał wiele odznaczeń resortowych i regionalnych. Długa jest lista jego konserwatorskich dzieł: gotyckie malowidła w kościele w Sławku 1967-68, 1997-98; malowidła w kościele Mariackim w Stargardzie Szczecińskim 1969-70; gotyckie malowidła ścienne w kościołach w Darłowie 1974-75; kościół w Czechowie XIV w. 1979-82; kościół w Grzędzicach 1983-86; kościół poaugustiański w Chojnie 1990; polichromowane stropy drewniane w kościołach w Iwięcinie XVI w. 1976-77; kościół w Szczecinie-Krzekowie XVII w. 1977-78; w Śmiechowie XVII w 1990-91; w Kociewie XVIII w. 1993-93; główne ołtarze barokowe: w Kościele Mariackim w Stargardzie Szczecińskim (1982), w kościele w Karnicach (1990), w Smołdzinie (1993-94); ołtarz główny renesansowy w kościele św. Jacka w Słupsku 1994-95; malowidła z XVII w. na fasadzie kościoła bernardynów w Wilnie 1971; malowidła w dawnym Domu Polskim Zw. Polaków w Niemczech w Zakrzewie 1972; zespół gotyckich polichromowanych rzeźb w Muzeum Pomorza środkowego w Słupsku 1990; Muzeum Miejskie w Flensburgu 1990; zespół 33 obrazów z XVII w. (sceny z życia Chrystusa) w kościele w Smołdzinie 1996-98. Opublikował wiele artykułów w czasopismach fachowych.

Koźmian Kajetan (1771-1856) – polski poeta i pamiętnikarz, przeciwnik romantyzmu i powstania listopadowego, autor cyklu ód napoleońskich i opartego na klasycznych wzorach poematów Ziemiaństwo polskie (1839) głoszącego pochwałę życia na wsi. Pozostawił też pamiętniki (wydanie pełne).
"Urodziłem się w województwie lubelskim, powiecie urzędowskim, w parafii Bychawa, z ojca Andrzeja Koźmiana, podówczas miecznika, a potem sędziego ziemskiego lubelskiego i Anny Kiełczewskiej, chorążanki lubelskiej" - pisze w pierwszym rozdziale swoich "Pamiętników" Kajetan Koźmian.

Dokładnie było to w Gałęzowie, 31 grudnia 1771 roku. Kajetan urodził się w rodzinie, w posiadaniu której znajdowało się kilka wsi położonych na południe od Lublina, m. in. Gałęzów, Piotrowice, Bystrzyca, Prawiedniki. Dzięki zamożności rodziny mógł młody Kajetan otrzymać staranne wykształcenie - kształcił się w Zamościu i Lublinie. W roku 1795 (po śmierci ojca) K. Koźmian odziedziczył Piotrowice.

W 1802 roku zamieszkał tu z żoną - Anną z Mosakowskich, córką właściciela ziemskiego na Wołyniu. Po śmierci pierwszej żony poślubia w roku 1809 jej siostrę Mariannę, z którą spędził resztę życia. Lata 1795 - 1830 upływają jednak Kajetanowi Koźmianowi z dala od jego ukochanych Piotrowic, które ze szczerym i dziecięcym uczuciem wspominał podczas stałego pobytu czy to w Lublinie, czy w dalszych latach w stolicy, gdzie pełnił rozliczne, odpowiedzialne funkcje w okresie powstania kościuszkowskiego, Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. W tym okresie K. Koźmian był m. in. sekretarzem Lubelskiej Komisji Porządkowej - z racji tej funkcji kontaktował się osobiście z naczelnikiem T. Kościuszką, referendarzem w Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, radcą stanu, dyrektorem generalnym w Komisji Spraw Wewnętrznych, członkiem Komisji Emerytalnej, członkiem Polskiego Towarzystwa Nauk (był uczestnikiem obiadów u W. Krasińskiego), a w 1829 otrzymał, nadany przez cara Mikołaja I tytuł kasztelana-wojewody (w okresie Królestwa Polskiego Koźmian przeniósł swoje sympatie pronapoleońskie na procarskie). Na stałe w Piotrowicach K. Koźmian zamieszkał dopiero po upadku powstania listopadowego, w roku 1831. Koźmian, zwolennik Czartoryskich, przyszłość Polski upatrywał w układach z Rosją i do powstania listopadowego odniósł się niechętnie, chociaż jako patriota ostatecznie je poparł. Przeznaczył nawet na ten cel 2 tysiące złotych, podpisał akt detronizacji Mikołaja I, a synowi Andrzejowi zezwolił na czynny udział w powstaniu. Przez całe życie zajmował się - oprócz polityki - pracą literacką. Kajetan Koźmian to jedna z ciekawszych postaci literackich I połowy XIX wieku - poeta, tłumacz i miłośnik Tacyta, Owidiusza, zagorzały i fanatyczny wręcz zwolennik i obrońca literatury i poetyki klasycznej. Atakował nowe prądy literackie a szczególnie ostro Mickiewicza - mówił, że woli "być z Homerem, Wergiliuszem i Tassem głupim, jak z Mickiewiczem i Malczewskim mędrcem". W poetyckiej twórczości K. Koźmiana wyróżniają się przede wszystkim: "Pamiętniki" ODY: "Oda na wojnę w roku 1800 ukończoną"; "Oda na zawarty pokój 1809"; "Oda na pożar Moskwy"; "Oda na upadek Dumnego"; "Oda na zawieszenie orłów cesarskich w Lublinie"; "Oda żałobna na grobie Ludwika Osińskiego" POEMATY: "Ziemiaństwo polskie"; "Stefan Czarniecki" MOWY: "Mowa Kantona Cenzora"; "Mowa na pogrzebie Marcina Badeniego"; "Mowa przy żałobnym zgonie Stanisława Mokronowskiego"; BIOGRAFIE: "O życiu Tadeusza Kościuszki"; "Kilka słów o Joachimie Lelewelu"; "Żywot Staszica"; "Pochwała Jana Henryka Dąbrowskiego" RÓŻNE WIERSZE I PISMA.

Na szczególną uwagę zasługują "Pamiętniki", które są barwną fotografią obyczajowości ziemiaństwa zamieszkującego okolice Bychawy, obfitującą w ciekawe anegdoty, opisy i opowiadania o życiu sąsiadów Koźmiana. Zawierają mnóstwo uchwyconych na gorąco rysów obyczajowych ówczesnego społeczeństwa, w interesujący sposób ukazują mężów stanu z czasów Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. "Pamiętniki" to kopalnia wiedzy o życiu lubelskiej szlachty, o zagadnieniach obyczajowych, politycznych, kulturalnych, o dokonujących się przemianach i przeobrażeniach Lubelszczyzny i kraju. Swój poemat "Ziemiaństwo polskie" Koźmian poświęcił wieśniakom, a dochód uzyskany ze sprzedaży pierwszego wydania przeznaczył na fundusz dla swoich włościan, których szanował, cenił, dostrzegał ich wartość w narodzie, otaczał ojcowską opieką, a którym jego syn - Andrzej Edward - zniósł pańszczyznę w roku 1846. W roku 1854 Kajetan Koźmian napisał pieśń nabożną dla dzieci ze szkoły elementarnej w Bychawce (był to pierwszy hymn szkoły), którą to dzieci śpiewały na rozpoczęcie lekcji. Nie był z pewnością Kajetan Koźmian gwiazdą pierwszej wielkości wśród poetów krajowych I połowy XIX wieku, lecz spośród klasyków wybijał się na pewno na czołowe miejsce dzięki autentycznemu talentowi, zdolnościom, szerokiej wiedzy, głębokim uczuciom patriotycznym, umiłowaniu spokoju, porządku, odpowiedzialności i praworządności. Cokolwiek jednak powiemy o jego wkładzie do skarbnicy polskiej literatury i kultury, jedno jest niewątpliwe - zasłużył sobie na stałe miejsce w naszym narodowym panteonie. Zmarł Kajetan Koźmian w Piotrowicach 7 marca 1856 roku przeżywszy 85 lat i został pochowany w skromnym grobie na małym, malowniczym cmentarzu w Bychawce.

WITAMY WSZYSTKICH BARDZO SERDECZNIE! W KOLEJNYM ETAPIE PROJEKTU CHCEMY ZAPREZENTOWAĆ WAM SŁAWNYCH I CIEKAWYCH LUDZI ZWIĄZANYCH Z NASZĄ OKOLICĄ. ZAPRASZAMY DO LEKTURY!